ایران چگونه توانست جزء 10 کشور فضایی جهان گردد؟ - وبلاگ دلند چت

به گزارش وبلاگ دلند چت، قرار دریافت ایران در بین 10 کشور فضایی دنیا ثمره بیش از 4 دهه کوشش و مجاهدت فرزندان این سرزمین بوده است.

به گزارش، حرکت به سمت مرز های دانش همیشه برای کشور های خواستار توسعه، حوزه جذابی بوده است؛ به گونه ای که بودجه زیادی برای آن صرف می نمایند، ایران هم از دسته این کشور های خواستار توسعه مستثنی نیست.

صنایع فضایی به عنوان یکی از اصلی ترین صنایعِ های تک که به عنوان نماد توسعه یافتگی شناخته می گردد برای ایران اهمیت زیادی دارد؛ با همین استدلالات ایران با کوشش زیاد در جمع 10 کشور فضایی جهان نهاده شد. از زمان انتشار خبر قرار دریافت ایران در جمع 10 کشور فضایی جهان حاشیه سازی های جهانی شروع شد؛ چرا که این موضوع اهمیت زیادی داشت. معنای قرار دریافت ایران در جمع 10 کشور فضایی یعنی جایی مابین روسیه، آمریکا، چین، هند و یا آژانس فضایی اروپا.

از همان زمان کوشش شد تا برنامه های فضایی ایران به برنامه های هسته ای اتصال پیدا کند تا بهانه ای گردد برای اعمال تحریم، چرا که فعالیت فضایی ایران قابل کنترل و ممانعت از جانب امریکا نبود و راه خود را پیش می رفت، از همان زمان و در سال 2006 نیویورک تایمز مطلبی با عنوان Iran Joins the Space Club, but Why منتشر کرد که کوشش رسانه ای غرب را برای این موضوع نشان می داد. در واقع رسانه های امریکایی تعمداً اخبار فضایی ایران را در دسته اخبار امنیتی دفاعی خود قرار داده اند تا علمی و فناوری!

با تمام این حاشیه سازی ها فعالیت فضایی ایران ادامه داشت. پس از انقلاب ماهواره مشترک مخابراتی به نام بدر در مدار ژئو نهاده شد. این ماهواره با تمام القائات منفی که وجود داشت، توانست 47 روز در مدار 250 کیلومتری قرار گیرد و طبق برنامه طراحی شده اش عمل کرد.

پس از این ماهواره؛ ماهواره سنجشی نوید به مدت پنجاه و هفت روز در مدار نهاده شد. پس از این، ایران به دنبال ایجاد و تثبیت چرخه کامل فناوری فضایی بود. تکمیل این چرخه فضایی کاربرد های فراوانی در صنعت حمل و نقل اینترنتی و صنعت هواشناسی خواهد داشت. جذابیت های فعالیت در این عرصه به قدری است که شرکت های خصوصی در جهان به آن ورود نموده اند و به تازگی ناسا برای طرح ارسال جهانگرد به فضا از شرکت های خصوصی یاری گرفته است.

ایران هم به دنبال کاهش تصدی گری دولتی در این عرصه علمی است. با همین نگاه برای ماهواره های مخابراتی کشور پروانه اپراتوری صادر شده است و بستر ورود شرکت های خصوص فراهم می گردد تا بخشی از مسائل بودجه ای دولت را جبران کند. در واقع الگوی حضور بخش خصوصی در صنعت فضایی جهان قابل تأمل است و طبق آمار، تنها 25 درصد اقتصاد حوزه فضایی در دست دولتی هاست و این شرکت های خصوصی هستند که اقتصاد فضایی جهان را در دست دارند.

برای ورود بخش خصوصی به حوزه فعالیت های فضایی احتیاج به حمایت های اولیه دولتی هم وجود دارد و به همین دلیل صندوق توسعه ملی و صندوق نوآوری و شکوفایی بر صنایع هاتک تمرکز زیادی دارند و صنایع فضایی هم از جمله آنهاست. این صندوق ها وام های تک را با سه درصد کارمزد و سه سال تنفس در پرداخت ارائه می نمایند که به نوبه خود می تواند تسهیل نماینده خوبی در عرصه ورود به فناوری های فضایی باشد.

ورود شرکت های خصوصی به عرصه فناوری های فضایی می تواند راهکاری برای سرعت بخشیدن در توسعه این صنایع باشد؛ چرا که مدتی است فعالیت های فضایی آنطور که باید دیده نمی شوند و از شتاب فزاینده آن کاسته شده است. در صورتی که رسانه های داخلی و خارجی تشنه شنیدن اخبار در خصوص فعالیت های فضایی ایران هستند.

وقتی در سال 92 نخستین مرکز ردگیری فضایی کشور، با هدف رصد اشیاء آسمانی در مدار زمین افتتاح شد، آسوشیتدپرس اولین خبرگزاری خارجی بود که به نقلِ جزئیات این مرکز پرداخت و خبرگزاری شین هوا به نقل از رئیس جمهور وقت از اهداف افتتاح آن گفت.

بعد از افتتاح این مرکز، چهارمین ماهواره بومی ایران، با نام فجر به فضا پرتاب شد. همان زمان باز هم رسانه های غربی این پرتاب را به مذاکرات هسته ای ایران و گروه 1+5 ربط دادند. خبرگزاری آسوشیدپرس در این باره نوشت همزمانی مذاکرات 5+1 با پرتاب ماهواره در ایران، باعث نگرانی بازرسان می گردد!

یا وقتی موشک ماهواره بر سیمرغ ایران به فضا پرتاب شد، تمام رسانه های ترکیه به عنوان کشور همسایه ایران، بازتاب دهنده این خبر بودند. این بازتاب از این جهت اهمیت دارد که یک کشور، خود تکنولوژی پرتاب ماهواره به فضا ندارد و مشتاق آزمایشات فضایی ایران است. موشک فضایی سیمرغ قادر است یک ماهواره 250 کیلوگرمی را در فاصله 500 کیلومتری از سطح زمین قرار دهد. همین موفقیت سوژه روزنامه های ترکیه شد. روزنامه وطن ترکیه از این موفقیت ایران تیتر زد و روزنامه حریت ترکیه از رجزخوانی و قدرت نمایی ایران در برابر جهان غرب نوشت.

با آنالیز فرایند های تحلیلی در رسانه های غربی و موضع گیری های آن ها درباره پیشرفت های فضایی ایران می توان از این تکنولوژی به عنوان یک صنعت بازدارنده یاد کرد؛ با این تحلیل، کند شدن فرایند پیشرفت این صنعت قابل درک نیست. فرایند کند شدن این حرکت هم از زمانی شروع شد که ایران به توافق کامل در 5+1 رسیده بود و از آن موقع تا کارشکنی های اخیر دولت ترامپ در موضوع برجام خبر چندانی از پیشرفت های فضایی نبود. از زمان کارشکنی امریکا در برجام، دوباره روح تازه ای در صنایع فضایی ایران دمیده شد و ماهواره ناهید 1 به صدر اخبار فضایی آمد.

از همان زمان اظهارنظر روس ها هم درباره پیشرفت های فضایی ایران قابل توجه بود؛ فضانوردان و دانشمندان فضایی روسیه از زمان پرتاب ماهواره امید به فعالیت های فضایی ایران علاقه مند شده بودند به عنوان مثال الکساندر الکساندروف فضانورد بزرگ روس درباره پیشرفت ایران گفته بود پیشرفت های فضایی ایران به عنوان کشوری که در محاصره مالی است قابل تحسین است یا مجلات معتبر فضایی روسیه مانند ماهنامه اخبار فضایی روسیه در چندین شماره به صورت ویژه به صنایع فضایی ایران پرداختند.

در نهایت می توان گفت جایگاهی که ایران، امروز در صنایع فضایی کسب نموده است نتیجه دو دهه کوشش دانشمندان کشورمان بوده است.

قرار دریافت کشور در بین 10 کشور فضایی جهان ثمره بیش از 4 دهه کوشش و مجاهدت فرزندان این سرزمین بوده و اکنون ایران از جایگاهی قابل اتکا در این صنعت در بین کشور های معدود صاحب این فناوری برخوردار است؛ صنایع های تک و مرز های دانش برای هر کشور به عنوان بزرگترین سرمایه های آن کشور، قابلیت معامله ندارد و صنایع فضایی به عنوان یک صنعت های تک باید مورد توجه جدی باشد و نباید این حوزه را فدای مراودات بین المللی کرد.

مسئولان امر باید به پرسش مبنایی پاسخ دهند که چرا سرعت پیشرفت صنایع فضایی از زمان توافق برجام کند شد و بعد از کارشکنی های دولت ترامپ دوباره صنایع فضایی خبرساز شد؛ هیچ کشوری دانش های تک خود را به هر قیمتی در اختیار کشور های دیگر قرار نمی دهد چرا که این دانش می تواند در طولانی مدت برای آن کشور ثروت آفرینی داشته باشد.

منبع: تسنیم